lunes, 14 de febrero de 2011


- Me gusta esa sensación.
+ ¿La de volverse estúpida?
- No, bueno, en parte; me gusta ser consciente de ello.
+ Sino te explicas, no te entiendo.
- No sé muy bien como explicártelo, pero es como si lo viera todo desde fuera y a la vez lo viviera en primera persona. Soy consciente de que quiero pasar tiempo con él, quiero que me mire solo a mi. Es algo así como un egoísmo compulsivo por su parte, que gire en torno a mí.
+ Vale, me he perdido... ¿de quién hablamos?
- No lo conoces. Ni siquiera yo sé si le conozco del todo bien para poder dar este paso.
+ ¿Qué paso, ni que mierda? ¡Cómo si fueras a casarte con él!
- Sabes ese cosquilleo que recorre tu espalda, cuando sientes que alguien te está observando, levantas la vista, y te sorprende cómo inconscientemente vuestras miradas se han encontrado. Soy incapaz de tranquilizarme si él no me coge de la mano; hace que todo parezca sumamente pequeño, como si él fuera a solucionarlo todo. Me duermo en minutos, si se dedica a darme besos en saltitos por mi ombligo, y por alguna extraña razón, me pongo contentísima si le veo aparecer cuando no me lo esperaba…
+ Me parece todo super-mega-hiper romántico, si te esperas dos segundos, que voy a vomitar, buuaagh, vale, ya.
- Eres un encanto.
+ Ya lo sé, querida.
- Me siento vulnerable, todo esto no tiene sentido, es tan…
+ … Mágico, todo precioso, sisisi. Solo hay una cosa que no entiendo cariño…
- Dime.
+ Si tan vulnerable estás, si tan desprotegida te sientes, si tanto te gustaba… ¿por qué te dio uno de tus trastornos bipolares y no te importó que él se fuera con ella? ¿Por qué diablos te empeñas en que todo el mundo sea feliz menos tú?
No voy a comportarme como una bolera.
Tienes derecho a dejar de amarme, sin que yo te tire a la cara el corazón, ni embista contra ti con hermosas promesas que nos hicimos en el pasado. Prometer es hipotecarse para pagar las letras de ti mismo. Tienes derecho a querer a otro como yo quise el agua de otras fuentes, y aunque me duela, quiero que crucen por tus ojos las nueve letras que conforman la palabra felicidad. Dejaré que el dolor venga conmigo, que se quede aquí lo que sea necesario -otros jugarán al escondite por mi -. Tengo que dejarte ir y bueno, espero que algún día ese dolor se parezca a ti y me deje por otro.
De vegades, et trobo tant a faltar, però tant... Saps el que més em fot?? Que és com si haguésis mort.. O sigui, literalment, mai et veig, mai parlo amb tu, però m'has perdonat. Som amics d'hola i adéu, però no parlem... és algo extrany no? O millor dit... molt irònic.
M'agradaria saber que penses de mi quan escoltes el meu nom. Saber que penses al saber que estic a l'altre acera. M'agradaria saber com et sents, com reacciona el teu cos quan veus coses meves al ordinador, de com estic, com em van les coses, amb qui estic, o deixo d'estar... M'agradaria saber que sents, si et fa mal, o et dona igual, o somrius al veure algun missatje meu d'ara o passat de fa molt de temps, quan erem 2 enamorats miran a la mateixa direcció. Sé que no tornaràs, ho sé. Però saps que passa? Que tinc el presentiment que si. Però, com que sempre m'equivoco, potser aquest cop també. Però vull que sàpigues que estigui amb qui estigui, somrigui o plori, t'estimo.. i sempre ho faré.

Passi el que passi. No ho faig volent, és el meu cor, que no vol que marxis.. jo tampoc, però si així no sufriré prefereixo oblidar-te. Però no em deixa.. Ho sento..
Grupo del facebook: Cuando LLORAS es porque de verdad te importa algo. en :). Pues hoy he llorado, por una amiga, pero seguro que se la debe sudar.

Pero eeeeeeeeeeeeeeeenfin. Solo se puede aceptar las cosas, y perder a gente que te importa, de eso trata la vida, ¿no? ;)

pf.
No sé porquè sigo en un amor del pasado, si ya me dejaste claro que era un adiós definitivo... ¿Por qué sigo pensando en volver? ¿Por qué sigo buscando tu aroma? ¿Por qué aún miro tu ventana.. sabiendo que jamás la abrirás? ¿Por qué aún miro tus mensajes? ¿Por qué no puedo decirte adiós? ¿Por qué siento que esto no a terminado, solo a pasado página, y que pronto volverás? ¿Por qué soy tan estúpida? Ésto es ERRONEO! NO VOLVERÁS! Estúpida mi mente que no quiere reaccionar... estúpida yo por creer en los latidos de mi corazón, si no hubiera dixo lo que dixo, si no hubiera hecho caso a mi corazón ahora estaria contigo!! Pero supongo que eso, solo sabe el destino. Maldito Destino! ¡¿Por qué no me avisaste?!
Muchas veces he dudado, de las cosas que en mi vida pasó. De si he hecho lo correcto o ha sido un error, todo un error. A veces me siento inquieto con sólo pensar que todos los recuerdos de ayer me son más gratos, me llenan más... ¡Y no! no pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue, ya no, no volverá. No volverá... He ganado y he perdido, pero aveces no hice lo que pensé, he marcado mi destino una y otra vez, ¡una y otra vez! A veces sueño despierto, e intento volver a sentir como un día sentí, descubrir todo, como hice ayer... ¡Y no! no pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue ya no volverá. No volverá...Es pasado y por eso muerto está, ¡nunca más volverá! A veces sueño despierto, e intento volver a sentir como un día sentí, descubrir todo, como hice ayer... ¡Y no! no pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue ya no volverá. No pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue ya no volverá. Ha pasado su tiempo...



Él se enamoró de una más, pero ella se enamoró para siempre.
Por mucho que la caguemos, todos merecemos una segunda oportunidad, aunque sea de explicarnos, ser escuchados... y un poco de tacto sobre todo. El caso es que yo no puedo evitar sentirme la mala de la situación...
Cuando te martirizan, te hacen sentir culpable, te lo echan en cara tanto... Que acabas por creértelo y asumir que tienes que aguantar todo y que lo mereces.


i NO.

domingo, 13 de febrero de 2011


Escribo obsesiones en noches largas. En las que daría lo que fuera por encontrarte otra noche y no dejarte ir. En las que convertiría tus ebrias miradas en terremotos. Escribo besos lentos que aún no me han dado. De los que tu suspicacia me devolverá algún día. Uno a uno todos los que prometimos. Escribo noches de Julio. Escribo de obsesiones en general y de ti en particular. Escribo sobre cosas que nunca te he dicho. Sabes que me muero por ti desde que te conocí. Y puede que mañana me rinda y me olvide de ti. Sabes que me sacas de quicio y que te encanto. O algún día, no hace mucho, te encanté. Escribo sobre ti. Y tú lo sabes. Bésame ya, que es cuando me apetece. No quiero esperar y rendirme. Aunque seas un prototipo de hombre complicado y "aburrido". Esto me hace pensar que no eres difícil, sólo que ya se me paso la oportunidad de seducirte. A veces pienso que ya va siendo hora de aterrizar. ¿Tú qué crees?..

viernes, 11 de febrero de 2011


Tengo miedo que te vayas. Sé que todo esto algún día se acabara y ya no tendremos ninguna excusa para vernos. Sé que la vida nos separará y quedaremos en el recuerdo de dos viejos conocidos que algún día fueron amigos. Sé que te echaré de menos y te extrañaré mil veces. Y pienso entonces, ¿Por qué entraste en mi vida? ¿De qué ha servido? ¿Otra decepción más? ¿Para qué? Si tenías que irte, si tenías que desaparecer...no era necesario el haberte conocido. No era necesario el haberme enamorado de ti. Ni tampoco es justo que yo tenga que pasar por esto, cuando sé que a ti no te importa ni lo más mínimo...

S'ha apagat el foc fred de mirada tèbia, s'ensorren els edificis al teu
pas, i ha mort el cor de la guineu més jove i les llàgrimes, les llàgrimes un mar, s'ha desfet el glaç calent amb comptagotes, s'ha submergit vergonyós l'iceberg,
s'amaguen porucs els crans rere les roques i les llàgrimes són llàgrimes del cel. Diga'm on vas terra t...rencada que la meva ombra dissecada vol saber de reis, d'herois, de la magnificència de la mort de sort, dels aires dels poetes de debò. Diga'm on vas, terra trencada.

- Beth. Terra Trencada