sábado, 26 de marzo de 2011


Tampoco quiero demostrarte nada, solo que no juzgues sin saber quién soy. Porque puedes hablar de mí lo que quieras, pero jamás olvidarás mi nombre. Y jamás olvidarás que gracias a mí, tú eres como eres. No te quiero demostrar que he cambiado, porque cambio si me da la gana. Y encima para bien, no como tú. Has cambiado tanto que no eres el mismo, eres uno de esos chicos que al estar enamorado eres la persona más dulce del mundo. Pero cuando estas solo eres el hombre más horrible del mundo. Siempre tan negativo por la vida, insultando a todo el mundo por la envidia que tienes de no tener lo que todos tienen por culpa de tu estúpido orgullo. No quiero demostrarte nada, pero quiero que sepas que no digas cosas que tú dices que soy, porque las personas cambian y créeme, tu ya no me conoces. Y además tus amigos lo saben. Han estado conmigo, hemos charlado, y me han visto con muchas personas distintas y todas esas han dicho cosas buenas de mí. ¿Por qué no puedes aceptar que yo valgo la pena? ¿Por qué no aceptas que te equivocaste? Que yo era lo mejor que has podido tener, que yo te di tanto amor, y aun te lo seguiría dando millones de veces más… Yo te regalaba todo lo que estuviera a mi alcance para que fueras feliz y tú solamente me hacías daño, y por un simple error que hice me echaste de tu vida…
.
Pero ¿sabes qué? Paso de ti, desde hace tiempo que ya paso de ti, si te veo por la calle no te voy a mentir, tiemblo, tiemblo porque nunca más voy a amar como te amé a ti. Pero tampoco significa que alguna vez vuelva a sentir lo que sentí por ti con otro y encima aun más. Pero quiero que sepas que tú me has perdido, no volveré, te lo aseguro. Me hiciste mucho daño, he estado como 6 meses sufriendo por ti, para que volvieras y no lo hiciste. Te esperé llorando y llorando, buscando consuelo en otros besos, buscando otras razones para ser feliz, haciendo amigos nuevos que me hagan olvidar a mis pasados amigos. Pero tú siempre estabas en mi mente, era como algo que no puedes sacar jamás. Queda permanente por siempre. ¿Y encima te atreves a hablar mal de mí? Cuando yo simplemente hablo siempre bien de ti, y jamás digo que me enamoré de ti, creo que eso solo lo debes saber tú. Porque siempre serás el chico por el que estaré siempre colgada. Si encima, siempre que saco tu nombre de mi boca, son ellos quien cuentan malicias de ti, y yo te defiendo. O sea, solo puedo finalizar esto diciendo, que tengas suerte en esta vida. Que si hablas de mi, hazlo, me da igual. Yo sé lo que soy, y lo vas a ir descubriendo cuando me veas con TUS amigos y que te digan que eres un mentiroso, y que tenías razón, yo no soy para ti. Porque soy demasiada mujer para tan semejante hombre idiota.

miércoles, 23 de marzo de 2011

Es que saps que passa? Que jo, jo ja et tenia com a un amic, ja tenia acceptat que no tornaria a tenir-te i saps que passa? Que jo, jo t'estimava, te estimat molt carinyo, molt. I ara tornes a aparèixer a la meva vida, amb aquell somriure tant maco que tens, i em confeses el que sents, i em sento com si flotès, però desprès d'aquelles paraules, ja no has tornat a dir res, m'has tornat a parlar com si res, i em dius que em vols veure, i quan et dic un dia per veurens, dius que no. Llavors, he de creure les teves paraules? Perque jo no se que pensar... i cada cop et torno a sentir més aprop i torno a sentir aquell amor tant intents que sentia per tu... i cada cop que m'agrades més, més mal em faig. Em decepciones poc a poc i lo únic que em dius es que ets així perè ets així perque no vols pàtir... ho sé. Per què jo també ho he passat... i jo numes et demano, que no em fasis mal, que t'aclaris i em diguis la veritat, que no intentis enamorar a algú que no estimaràs... i que no estimis quan ja sigui massa tard...
A veces demuestras que me quieres, otras veces parece que no te importe... te aconsejo que sigas asi, no hay problema... cuando yo empiece a hacer lo mismo, a ver si te gusta!

Puc ser jo.


Puc passar les nits en vetlla si no dorms.
Puc provar d'espantar tots els teus mal sons.
Dir unes quantes bestieses si amb això rius de nou,
i si no, puc cantar-te a cau d'orella una cançó.

Y pudo ser, y no fue por ser la vida como es, nos dio la vuelta del revés, lo ves, lo ves... Ahora somos como dos extraños que se van sin más, como dos extraños más que van quedándose detrás.

En el fons hi ha coses que mai arribaràs a dir per por. En realitat tots som una mica covards quan es tracta de dir alguna cosa que ens importa massa. Que les coses que importen de veritat amb les que es diuen amb una mirada, un gest, un somriure ... Inclús hi ha vegades que sense tenir el que vols, et fa por perdre-ho. Però no val la pena forçar les coses, tot passa quan menys t'ho esperes, com per art de màgia, per bé o per a malament, te n'adones de que res depèn de tu, que també depèn d'altres, això fa que la vida sigui tan curiosa.Que les coses no tenen valor per si soles, seran importants en la mesura que tu els hi donis importància.

lunes, 21 de marzo de 2011

Nos reímos. Y seguimos riéndonos así. Hablando sin saber muy bien de qué ni por qué. Después decidimos colgar, prometiendo que nos llamaremos mañana. Es una promesa inútil: lo hubiéramos hecho de todos modos. Cuando pierdes tiempo al teléfono, cuando los minutos pasan sin que te des cuenta, cuando las palabras no tienen sentido, cuando piensas que si alguien te escuchara creería que estás loco, cuando ninguno de los dos tiene ganas de colgar, cuando después de que él ha colgado compruebas que lo haya hecho de verdad, entonces estás perdida. O mejor dicho, estás enamorada, lo que, en realidad, es un poco lo mismo...
Ya no importa que se enamoren locamente, y me dejen al poco después a favor de otra más normalita. Yo tampoco sería capaz de soportarme. Sí, me importa una mierda lo que ellos hagan. La mayoría no saben nada de las heridas, y la mitad no saben acabar de lamer con el suficiente tacto para que se cierren definitivamente. ¿Por qué debería de importarme? Y sí, claro que he amado más de 365 días, y no me he podido quitar a alguien de la cabeza, ni he podido comer, ni dormir, y he salido sólo para sentirme menos inútil. Yo a eso le llamo SENTIR, sentir al límite de cada exceso. Yo no odio a los hombres, tampoco a las mujeres, yo simplemente pertenezco a un colectivo que dista de la única diferencia que tiene esta sociedad entre los géneros. Nosotras putas y ellos unos cabronazos. Como si eso hubiese que asumirlo sin levantar la cabeza, sin replicar. No me da la gana asumir que si me acuesto con un tío que me ha devuelto la sonrisa en ese concierto, tengo que ser una zorra; y no me da la gana asumir que si el novio de mi mejor amiga la ha dejado porque es una histérica que lleva dos meses sin entonar un te quiero, a favor de otra que deje de pensar en sí misma y sepa amar a los demás, tenga que ser un cabronazo. No me da la gana asumir ciertas cosas, sólo porque la muchedumbre esté acostumbrada a eso.

Y no, antes de que preguntes, no lo sé, no sé si te quiero, no sé si me gustas, no sé si sólo te deseo, no sé ni siquiera si podría estar enamorándome de ti... Sé que me miras y me pongo nerviosa, sé que me sonríes y sonrío yo, como una autómata, como si tu sonrisa arrastrara a la mía a través de un hilo invisible, sé que me gusta tu boca, sé que te abrazaría al menos 500 veces al día, sé que me alegro cuando sé que te voy a ver, sé que el día no es lo mismo si quedamos todos y tú no vienes, sé que pienso en tí a menudo, demasiado a menudo quizás, sé que me encantaría saber que piensas en mí... sé que cuando me preguntas "¿Qué tal?", te diría "bien, con ganas de tí..."

Una vez había estado enamorada; de eso estaba segura. Sólo una vez, una única vez, mucho tiempo atrás. Y aquella experiencia la marcó para siempre. El amor perfecto deja huellas, y el suyo había sido un perfecto recorrido de marcas en mi vida...

Te amo a ti , es ahora lo único que debe de importar.
Muchas veces me he planteado pasar de todo, irme lejos y mandar todo a tomar por culo. Pero me paro a pensar y digo... y si intento cambiar, ¿qué pasaría ? Vale, si, nunca me he planteado hacerlo, porque nunca he encontrado a nadie que me hiciera pensarlo, o tal vez si, pero no llegar a hacerlo. Y la verdad, ahora que lo intento, no sé si me veo capaz. Las personas que me conocen de verdad saben cómo soy. Y ahora lo intento, y sin saber bien el por qué, aunque sí que está claro que aunque intente algo, no tengo ni ganas, ni quiero. Suelo ser muy impaciente, y lo de esperar a mí como que no. Y la verdad, ya me he cansado.
Déjalo que se vaya, no pierdas tiempo en llorarlo..Y si no vuelve, ¡mejor! ; Déjalo que pague por su error.
¿Sabes? La vida es muy corta; te despiertas un día y en ese día todos tus sueños y lo que deseaste y quisiste se va así, como si nada. La gente... la gente crece, y todas las cosas y las situaciones cambian. Lo que yo quiero es solo... quiero este momento, este día. Y la manera en la que me miras, la manera en que te miro, quiero que dure para siempre. ¿Crees que es posible?

Voy a ser como tú quieras. Porque me he dado cuenta de que puedo ser como quiero.Puedo serlo todo y nada a la vez. Puedo ser simpática y tener el toque de borde que siempre te encantó demostrarme. Puedo ser como tú quieras. Como quieras tú. Puedo ser la chica más fuerte y no llorar con ninguna mala noticia, o puedo caer en tus brazos cada vez que me digan cualquier tontería. Puedo decir cosas como, por ejemplo, “déjame en paz, imbécil” o ser la más ñoña del mundo y repetirte una y otra vez lo mucho que te quiero. Puedo ser la chica atrevida y divertida que le hace falta a tu vida o la miedosa y callada que no ha roto un plato en su vida. Puedo ser la chica loca de la que te ries o la chica cuerda que se ríe de ti. Puedo ser tan graciosa que no pararás de reirte ni un segundo conmigo o puedo ser una persona seria que nunca tiene pavo. Puedo ser una chica difícil si es lo que quieres y también puedo ser la chica más fácil de conquistar si es que quieres que lo sea. Puedo morirme de envidia cada vez que te veo con otra o pasar totalmente desapercibida y que no te des ni cuenta de que estoy ahí. Puedo ser tranquila y ponerte de los nervios o puedo ponerme de los nervios cuando estás tranquilo. No te das cuenta, ¿verdad?

sábado, 19 de marzo de 2011


Porque hay veces que no nos atrevemos a hacer lo que realmente queremos. Aunque lo deseamos con todas las fuerzas para llenarnos de valor y lanzarnos hacia nuestros propósitos. Sólo te daré un aviso: o ahora o nunca. Ya sabes, o lo intentas o nada. Si lo intentas sabrás el desenlace, pero si no lo intentas te quedas como estás, con tus ideas y con la duda de saber lo que podría haber pasado y no pasó. No pienses, actúa, y el final se escribirá solo.


Sí, puede que tal vez me haya cansado. Quizás me haya cansado de desilusiones, quizás de soñar despierta o de mirar el móvil cinco veces cada vez que me despierto en mitad de la noche. Y quizás también me haya cansado de esconder mis sentimientos, de fingir que todo da igual, de hacer como que no te he visto cuando al mismo tiempo me vuelan mil mariposas en el estómago. Y también de ver películas de amor con final de feliz, y de preguntarme por qué yo todavía no he tenido ningún final así. Cansada de dar pasos equivocados, de odiarme a mí misma por no ser capaz de odiarte a ti, cansada de tumbarme en la cama en plena tarde de domingo mientras ahí fuera pasa la vida como si nada. Cansada de tantas cosas, que ya no recuerdo por qué cogí ese camino, por qué me ilusioné tantas veces como una cría...


- Hay alguna posibilidad de poder volver a estar contigo?
- De entre cien, sólo una.
- Pues entonces voy a luchar por esa oportunidad entre cien... porque... porque te quiero.
- ¿Aún no te das por vencido? Después de todo te estoy diciendo que es casi improbable...
- Ya pero no imposible, ¿sabes? La gente sigue echando la quiniela aunque sea improbable que les toque como tú dices.Y yo esperaré, y será por ti, tarde o temprano me podrá tocar ¿no? De echo a mi me tocó una vez pudiendo estar a tu lado pero esta vez.... no la dejaré descuidada y tirada por cualquier sitio, es más, estoy seguro que tarde o temprano me acabará tocando.
- No, no, nunca más. Ya te lo dije, paso de ralladas, piques y enfados inecesarios.
- ¿Ves? Lo único que a ti te pasa es que tienes miedo ¿sabes? Porque todo esto lo podriamos superar juntos, lo que pasa es que tienes miedo a volverte a enamorar como antes, a que te salieran los te quieros solos cuando estabas conmigo, tienes miedo a hacerte daño, ¿o me equivoco?