jueves, 23 de diciembre de 2010


Te dejaste unos pendientes, me dejaste sin respiración y dejamos aparcado lo que había para hoy, te llevaste tus zapatos, me arrancaste el corazón y me lo encontré tirado cerca de un contenedor, me dejaste con la palabra en los labios y la palabra era "No". Me quisiste y me olvidaste, me cambiaste por alguien mejor y sentí que se iba al traste mi proyecto de color, me arruinaste la semana, me quedé sin ilusión, nos perdimos el respeto y nos dijimos adiós. Me dijiste se ha acabado, lo mejor para los dos y pensé decirte algo antes del [...] te dejaste y nos dejamos la ternura en un cajón, me dejaste con la palabra en los labios y la palabra era "No".




Lo unico que te digo... es que te aclares... que me digas lo que sientes de verdad, que el miedo a equivocarte sea lo menos importante... que si quieres estar conmigo pero te da miedo el que dirán ni intentes volver... pero si lo quieres intentar. Seguiré aqui. Esperando. Te quiero... y mucho.

I és difícil dir adéu, quan el meu cor no vol oblidar i de suplicar tornar, i és difícil dir adéu si tot a la vida em recorda a tu .. com puc fer per oblidar? No paro de plorar, no puc acceptar que res és com abans ... trobo a faltar teu aroma al respirar, caminar al teu costat, res és com abans...En un segon ho vas pensar, només un minut i ja estaves canviant, en una hora ja no eres el mateix, ha passat un dia i ets un altre ser. Obre els ulls a temps i fixa't en els teus errors o em perdràs, vas canviar de moment, jo que tot t'ho vaig donar, vaig estar per a tu i em pregunto, perquè canvies així? perquè amb mi tu ets així? perquè ja ni em parles? i et sento fred ja no ets igual, perquè sento que em mires de manera que em provoca plorar, perquè ja ni m'escoltes? em passo el dia intentant parlarte i preguntar que va succeir i així em mires i no t'adones que ve un sentiment en contra de la meva ànima que busca un cor que respira aire pur, el meu està tancat entre dolor i un sentiment que em crida a cau d'orella que t'estimo, si vols intentem però quan et voltes et donaràs compte que el meu cor i jo oblidem un enorme voler que vas abandonar i vas perdre un enorme amor, que tu mateix vas destruir. Si tu sabessis que de vegades penso que hi ha alguna cosa que evita que jo et besi. Has canviat tant que ni et sembles al que ets "t'estimo, et vull" es converteix en odi, el que era un amor sincer, avui és un dimoni que em roba la felicitat i la meva alegria en tot un somni que vaig voler amb tu un dia, i jo que em vas jugar un futur enamorant-me de tu, al cap ia la fi em vaig adonar que tu mai vas ser meu. Ahir a la nit vaig somiar que et perdia i em memòria fins que vaig despertar, un malson molesta els meus somnis i jo que em llevo amb tanta obstinació per aveure si estàs i encara que tu hi siguis no ets el mateix i em pregunto: per que canvies així? en què et vaig fallar? perquè amb mi tu no èras així ... Aquesta cançó està dedicada per a tots aquells que estiguin passant per aquesta situació i qui no hagi passat per aquesta situació definitivament no ha viscut.


No us heu imaginat mai ... un prototip de noi que sempre heu volgut però mai heu tingut, però d'un dia per l'altre hi apareix ... i quan ho agafes i sembla que la teva vida canvia, que és millor, que tot és especial i que és com sempre has volgut, aquesta persona decideix marxar hi apareix una altra persona però que no és per res el que busques però que aquest si et donar allò que necessites per ser feliç, i en canvi l'altre no? Perquè això? No podem tenir al prototip ideal ...? tant de bo tot fos més fàcil ...

sábado, 18 de diciembre de 2010




Després de molt de temps, en què vam passar per tots els estats de l'amor i el desamor, la nostra història es va acabar. Tu cap al nord, i jo cap a cap lloc. Em vaig amagar per on vaig poder, em vaig agafar a les cintures que vaig poder, et vaig treure de les converses com vaig poder i vaig evitar anar als llocs on coi...ncidíem com vaig poder. Així vaig acabar, perdúda enmig de la ciutat de les ànimes, sense rumb, preguntant per què com més t'esforces a oblidar, més recordes. Van passar diversos mesos i després de seguir caminant per aquesta línia vaig decidir prendre-m'ho amb calma. Encara que fes mal. Acceptar el dolor, com el preu de les coses més boniques. El teu record poc a poc va començar a picar menys, i per un temps, segons anaves anant, vaig estar de pas per la vida. Va ser estrany viure sense sobresalts, veure com poc a poc la tristesa s'anava diluint en el pas dels dies. Així va arribar el dia que vaig saber que ja no et necessitava. Aquella nit vaig comprendre que la fi, també és el principi d'algo nou.

sábado, 11 de diciembre de 2010

Ésta es nuestra história.


Realmente, no debería estar escribiendo esto, por el simple hecho de que ya tengo asumido el cargo de que te olvidé. Pero no puedo negar que sigues dentro de mí, que serás un recuerdo difícil de olvidar, y que fuiste la unica persona que consiguió enamorarme... si, enamorarme. Nunca me habia enamorado. Me han gustado chicos, milllones... de chicos. Y he salido con unos cuantos, me han dejado un monton, yo solo he dejado a 4 o 5 de una larga lista de chicos que me han rechazado o dejado. Pero enamorarme, solamente una vez. Y tampoco lo lamento, pero tampoco estoy agradecida por ello. Realmente llegaste a abrir mi corazón, y a jugar con el todo lo que quisiste, incluso lo pudiste romper con estigeras, trocito por trocito, centimetro por centimetro... hasta que quedara muy pequeño que ya no se podía reparar. Y yo como idiota aun sabiendo lo que tramabas, te seguí, y te amé... pensando que acabarias cambiando. Lamentablemente debo decir que no lo hice. No te cambié y supongo que la gente es como es y no podrás cambiarla jamás.
...
¿Pero sabes qué? A mi me cambiaste. Hiciste de mi alguien diferente, muy diferente a lo que era yo hace mucho. Era una chica que no le gustaba salir por las noches, le daba miedo la oscuridad, nunca arriesgaba, en todo fracasaba y lo unico que hacia era ir los viernes a Plaza Catalunya a ser popular por un fotolog que por una vez en su vida era algo importante, cuando le conocí aun era una persona... no se ni como decirlo, aun no havia madurado por decirlo de algun modo, en mi mente no buscaba amor... simplemente no lo necesitaba, no era el momento. Lo unico que me gustaba era salir los miercoles y sabados. Los viernes me quedaba viendo Disney Channel y haciendo deberes o en el ordenador. No me gustaba ir a discotecas, tampoco sabia que a mi edad podia ir, tampoco iba a fiestas mayores, porque tampoco sabia que habian barracas. No me gustaba beber ni arreglarme mucho, me gustaba lo que hacía. Pero llegó el intenso verano de 2009... pensé que iba a ser alucinante, habíamos acabado 2ndo de la eso y sabia que ése verano lo íbamos a disfrutar, yo empecé a vivir en una casa cerca del instituto pero pensé que solo era por el verano, y como tenia piscina pensé que iba a pasarlo en grande, todos los días en la piscina y los viernes Plaza. Así era mi vida... era bastante aburrida, pero preferiria haber vivido esa más tiempo que la que empecé a hacer después... Salía con mis amigas por mi pueblo y disfrutaba del magnifico verano pero una tarde de esas un chico se fijo en mí. Ojalá no lo hubiera hecho. Él hizo cambiar mi vida... y ojalá hubiera permanecido como antes, no se como hubiera sido mi vida, pero ojala mejor de la que he tenido hasta hace unos meses. Me empezó a decir que me vió por el pueblo, que él también era de aquí, y yo jamás lo había visto, y me dijo que era muy guapa, que si quería quedar con él algún día... Jamás pensé que alguien en un solo día me dijiera eso. Dudé, pero como dije, jamás lo pensé así que cedí. Le dije que encantada. Y esa misma noche estuvimos hablando ¡HORAS! y él me dijo que ya estaba enamorado. ¡Simplemente con un solo día y ya se habia enamorado de mi! Fue una locura! No pude entenderlo... era tan lindo, era tan amable conmigo, y todo lo que me contaba... tenia 2 años más que yo, pero ¿acaso la edad importaba? Ésa noche no pude dejar de pensar en él, ¿como sería? al día siguiente me dijo que si me iba bien quedar ese mismo sabado, y nos conocimos en martes. Jamás olvidaré que esa misma noche me mandó un mensaje en el movil, me puso que era su niña. ¿Cómo un chico que jamás he visto por mi pueblo, de 16 años, se a podido fijar en una mocosa de 14 años? cuando hay millones de chicas por el mundo, o mejor dicho por mi pueblo, aún más preciosas que yo! Él fue muy rápido al decirme que en un solo día y ya se habia enamorado de mí. Realmente eso me quedo grabado en el corazón. Ahí empezó una larga história de amor... de muchas tristezas, de muchos lloros, risas, enamoramientos, drámas...
...
Por fin fué ése Sabado esperado, estaba nerviosa, fui a mi primera discoteca del pueblo, pero y él estaba ahi, esperándome para marcharnos juntos después, pero sin que nadie nos viera... realmente era divertido eso, nunca lo habia hecho pero entendí más tarde que eso no era divertido, sino que no queria que nadie lo supiera y eso duele más que "divertido". Saber que solo eres una distracción para él. Yo no sé si para él fui una distracción, un juego o que se yo un juguete... pero sea como sea, la que salió herida al final fui yo... ¡y empezaste TÚ CON ESTO! No se que duele más... por fin estuvimos solos, no paso nada, hablamos normal... y todo fue perfecto. Mis amigas tenian miedo de que me pasara algo asi que me intentaron seguir, él lo noto y me llevó a otro lugar donde no me encontraron... él era... él tenía el pelo corto, cara redonda y media 1'65 o asi... yo no es que sea alta, mido 1'49 o 1'53 Depende del día que voy a medirme al medico. Él simplemente sonreia y me miraba sonrojado. Y yo le contaba mil anécdotas, y mil palabras salian de mi boca. Realmente era feliz, un chico a mi lado escuchandome era todo un lujo. Perdí la noción del tiempo... me encantaba estar con él, ¿por qué mirar el reloj? Fuimos hasta su casa, i alli nos despedimos con dos besos, esos dos besos fueron realmente bonitos... al cabo de unos segundos reciví un sms diciendo "Te quería dar un beso, pero no sabia si me rechazarías, lo harías? Por favor responde. Te quiero y mucho." En ese momento mi corazón... se transformó. Verdaderamente nunca conocí a un chico así. Le amé... os juro que realmente me enamoré, me sentía tan feliz... podía estar diluviendo que hasta podría enfermarme y darme igual si estaba a su lado. Después de ése día, recuerdo que fué 25 de Julio de 2009. Siempre recordámos ése día como nuestro día especial. Después de ése día, me dijo que se iba de vacaciones, que volvía a finales de Agosto y que no podría aguantar sin hablarme.
...
Y me envió cada día sin olvidarse ni 1 un sms. Hubo un día que estaba con mis amias, y yo no me encontraba bién. Tuve una sensación en el cuerpo horrible... estabamos en la biblioteca, fuera y recivo un sms de él. Y me dice "Lo siento mucho, te he mentido... o simplemente no puedo seguir con esto. Yo al principio solo quería estar contigo solo por estar con alguien pero creo que no quiero hacerte daño, lo mejor es que solo seamos amigos. Un beso." [...] Mi corazón se destrozó en mil pedazos. ¡¿Cómo a podido estar así conmigo y encima mentirme?! ¡No ve que yo lo veía tan real...! Después bomité y me enfermé... Parece una trágica história de amor pero es la pura realidad...o simplemente nuestra história... Ésa fue una de las primeras de las dolorosas rupturas que tuvimos... aún quedan unas 500 tristezas mas que tampoco hay tiempo de contar... Pero después por la noche él me envio otro, diciendo: "Perdon por lo de antes... no estaba seguro de lo que pasa entre nosotros, me cuesta mucho esto, es nuevo para mí, perdón, si que quiero seguir adelante, y te he mentido, no pensaba estar contigo por estar. Buenas noches mi niña perdoname por favor, contesta te quiero." Yo no supe que pensar... creo que como notó que me perdía volvió como un idiota... pero yo como tonta y mira que todas mis amigas y un montón de personas me dijieron: Personas así te acabarán destrozando el corazón a mil pedazos. Y yo tonta, no hice caso. Y seguí, seguí y ahora debo decir... Amigas, amigos, compañeros y algunos que ya son desconocidos o conocidos; TENIAN RAZÓN. Sólo me rompió, me destrozó y me hundió el corazón... Pero igualmente, debo darte las gracias. Después de conocerte, empezé a beber, a ir a discotecas, a liarme con el primero que me viniera, dejé plaza. Fuí a fiestas mayores y conocí gente estupenda, gente que ahora son mis mejores amigos. Y ELLOS NO SE FUERON DE MI VIDA. No como él. Él desapareció... como una hoja en otoño... se cayó, y se fué a otro arbol... o mejor dicho, se esfumó muy lejos. Y no quiso saber más ni quien era. [...]
...
Al cabo del tiempo acabé enamorándome de ti. Como una idiota acabé jodidamente enamorada de un tipo que no tenía nada de especial. Quiero decirte, aun que esto jamás lo leas... Que para mí has llegado a ser MUCHO más que un amor, has sido un amigo, un mejor amigo, un hermano, un compañero y sobre todo un gran amigo. Pude contar contigo cuando lo he pasado mal. Siempre has estado apoyándome, aun que tu seas muy tristón y depresivo. Siempre me decías que no valías nada, que tus padres, los estudios, el amor, todo era un asco. Que no servías para nada, ¿pero sabes qué? Ahora que no estoy para ayudarte, y consolarte y animarte... ¿Quien está alli, consolandote? ¿Hay alguien que te esté amando incluso más de lo que yo lo hice? ¿Ahora vas bien en los estudos, familia y amor sin mi? ¿Tu vida es mejor ahora, o cuando yo permanecía en ella? ¿Prefieres ser amargado o feliz y conmigo? ¿Realmente piensas que soy mala persona, como para no volver a hablarme? ¿Enserio crees mil veces a niñas tontas que solo estan alli para ti por interés, o a la persona que realmente te a querido con toda su alma que jamás te haria daño y que jamás estaria contigo por interés? ¿Enserio me ves con cara de ser mala influencia, y mala persona? ¿DE VERDAD LO CREES? ¿O ES LO QUE TE DICEN TUS "AMIGUITAS" PORQUE CREEN QUE ES LO MEJOR PARA TI Y TU LAS CREES? Que quieres que te diga... yo realmente no puedo hacer nada más... Lo intenté, traté de que me perdonaras por lo que pasó. Siento haberme enamorado de ti en ésos momentos, siento haberme encaprixado contigo, siento no poder sacarte ni con aparatos... Siento que en mi boca siempre salga tu nombre... No puedo evitar pensar que tu eres algo importante en mi vida, aun que ya no seas nada en mi vida, yo te sigo teniendo en mi, no te quiero. Definitavamente no siento ya nada por ti, ni como tu por mi. Pero tengo en mi interior el dolor, las cicatrices, los buenos momentos, y millones de palabras que suelo recordar... Simplemente hecho de menos tu recuerdo. No lo que eres ahora, pero si lo que eras antes... Ése chico que tenia miedo. Miedo de lo que dijieran sus amigos por estar con una chica fea, de 14 años, que como no fuma, no bebe, no se droga, y no fuma porros, ni iba a discos que van ellos. Cuando le costaba decir lo que sentia pero que cuando lo decía era el chico más dulce de la tierra y me hacia pensar que él ERA DIFERENTE A LOS DEMÁS. Realmente ya no puedo decir eso... por el simple hecho de que has hecho como todos los demás hicieron, alejarse y marcharse... pero almenos ellos me hablan. Tu no quieres dirijirme la palabra y si intento hablar contigo, tus amigas me amenazan como si tuviera una orden de alejamiendo a ti... Quiero decirte por última vez. Que gracias, mil gracias por haverme dado un año de amor, un año de felicidad, por haver hecho de mi una gran chica, y una gran mujer, gracias a ti conocí muchas cosas. Aprendí mucho. Aprendí a luchar, a no rendirme, aprendí lo que era amar, tener celos hasta de tu sombra, aprendí a quererme, a amar a alguien con sus defectos, mirar solamente con el corazón y no con los ojos... Quiero decirte que a sido un placer conocerte, y haver sentido ése unico y calido beso, nuestro primer beso y el último. Cada puñalada que he tenido en el corazón... debo decirte que gracias, aprendí mucho de ello. Y que jamás te podré olvidar, tampoco tenia la intención de hacerlo. Solo puedo decir que ojala el destino nos vuelva a ajuntar, pero, para que volvamos a ser tan buenos amigos como antes... un beso, aqui hablo desde las estrellas.

miércoles, 1 de diciembre de 2010


- ¿Qué me dices si te digo que no creo en el amor?
-Te digo que eres tonta, porque el amor existe.
- ¿Por qué estás tan seguro? ¿Lo has visto alguna vez?
- Claro que sí. Lo leo en tus ojos cuando le miras a la cara, lo noto en tus brazos cuando estás cerca de él. Lo veo en tu sonrisa cuando te dice que se alegra de verte, lo siento en tu forma de andar cuando caminas para verle. Y cuando él te mira, veo como tratas de ocultarlo para que no se dé cuenta de que le quieres, noto como intentas no moverte para evitar abrazarle, leo en tu sonrisa la mentira y siento como aprietas los labios para que no se te escape un ''te quiero''. Sin embargo, te ocultas detrás del ''no creo'' porque piensas que es valiente resistirse a la verdad. Pero ¿sabes? eso es cobarde, es cobarde esconderse detrás de dos palabras. Lo valiente es decir ''te quiero'' y tener valor para escuchar un ''yo no'' o un "yo también".

COMENÇA DECEMBRE!♥...

miércoles, 17 de noviembre de 2010





Desde que nos conocimos... todo es realmente nuevo, tu forma de hacerme reír por todo, solo porque quieres verme feliz, en la forma en la que me cojes, me abrazas, me besas... estoy en la nuves, ¡por dios...! ¿cómo puede ser que me hagas ver el sol cuando estoy soñando? ¿cómo consigues hacerme sentir así cuando estoy contigo?... Eres lo que siempre he deseado, llegaste tarde! Pero aun así, ahora estas aquí... y tenemos muchas aventuras que descubrir juntos... Me encanta que estudiemos juntos, que me enseñes lo que no sé, y que yo te cuente lo que tu olvidaste, que cada Viernes por la noche, nunca podemos decir; -He quedado con mis amigos. Sino que decimos; He quedado con ella/él. Que después de esa noche los dos no paremos de soñar con estar juntos... que no podemos ni estar ni 4 días sin vernos... que cuando llega sábado, tu eres libre y yo también, y el domingo a hacer deberes juntos.. y que los miércoles estemos leyendo juntos...contándonos anécdotas divertidas sobre lo que nos pasa día a día... Realmente, me haces muy feliz. Siento como te pones rojo cuando te cojo la mano, cuando me llevas en moto, cuando te suelto la mano y me dices que por favor no te la suelte... cuando me dices lo que me extrañas. Puedo notar como cada día que pasa nada es igual, siempre somos diferentes y pasan cosas nuevas, puedo sentir mi corazón latir muy fuerte, sentir la adrenalina por todo mi cuerpo cuando sé que te voy a ver... Y sabes qué? Que solo falta 1 día para verte, y ya lo estoy esperando...! Pronto estaremos juntos mi amor... eso es lo que dijiste...hasta el viernes cariño... Nuevo rumbo, nuevas inquietudes... Te quiero. ♥
.
Me encanta el día de hoy...
17 de Noviembre del 2010
o mejor dixo; 17-11-10 :)

lunes, 15 de noviembre de 2010

Te juro que intenté avisar que llegaria tarde, por mas que intento explicar no dejas de agoviarme, ya no me llames por favor, no puedes ayudarme, me encerraré en mi habitación para no ver a nadie. Quiero que me dejes salir, no puedo controlar mi cuerpo, todo lo que quiero es bailar. Quiero que me dejes salir, si no quieres que me porte mal, me voy a revelar, dejame en paz. Sé que me has tenido que esperar...sé que lo que siento es de verdad...Esta noche te queria dar, lo que siempre has soñado, esta noche te iba a regalar lo que nunca te he dado. (Sé que ma has tenido que esperar...sé que lo que siento es de verdad...) Deja ya de estar en el pasado, mirame, soy fuerte lo sé. Sin control te he dejado de lado, todo el mal yo quiero vivir Quiero que me dejes salir, no puedo controlar mi cuerpo, todo lo que quiero es bailar. Quiero que me dejes salir, si no quieres que me porte mal, me voy a revelar, dejame en paz. ¡Quiero que me dejes salir! todo lo que quiero es bailar.



Estaba allí, apoyado contra una valla, esperándome, a mí. Y en cuanto alzó la mirada noté, como en un segundo, todo mi cuerpo se estremecía, primero, el corazón: me estalló, me dio un vuelco, tan fuerte que temí que él también lo hubiera oído… y me sonrió, a mí. Me desarmó con su mirada. Un escalofrío, parecido a una pequeña corriente eléctrica me recorrió la columna vertebral… y me fallaron las piernas, me sentía pequeña, ruborizada, indefensa cada vez que sonreía. Pero todo estaba bien, él estaba a mi lado. Las horas, los minutos, la imperiosa necesidad de rellenar esos silencios con palabras... cualquieras valían. Caminábamos, y cada vez que mi mano rozaba la suya… lo necesitaba. Nos sentamos y miramos la gente pasar, inventándonos mil historias, todos ellos ajenos a nuestras palabras, nuestros susurros, al roce de nuestros cuerpos, la intensidad de su mirada, mi temor… Y de repente todo se paró, yo notaba como se acercaba lentamente, con movimientos casi imperceptibles y, de repente nos sobrevino ese silencio. El silencio. Él me sonreía, yo no podía más que devolverle la sonrisa, mi sonrisa más sincera. Era feliz, y esperaba, que, justo en aquel momento, él también lo fuera.

Tratare de ignorar todo lo que quizas me duela o alguna vez me dolio, tratare de hacer oídos sordos a comentarios acerca del amor. Tratare de ocultar mis sentimientos acerca de la nada que paso, y de borrar cada cosa de pasado, cada hoja que quizas anote, tratare ya de ser feliz como lo eres tú , ignorare todo lo que alguna vez me dijiste, y hare como si nunca hubiera pasado nada, aunque este sentimiento siga adentro mio, y esté acabando conmigo de a poco , pero que superare con el tiempo. Hoy te vi , no me hizo gran afecto pero solo queria verte muchas veces, que nuestras miradas se cruzaran pero que a la vez seamos dos extraños. algo patetico que nadie entiende pero yo si . Ahora en adelante solo me dedicare a ciertas cosas, en verdad debo hacer mi vida normal como antes, cuando no tenia mucho que pensar, no te asomas en mis ilusos pensamientos, eso quiero, quiero que nada me recuerde a ti, que en tiempo más me ria sola por todo esto, por ti , y por lo que senti alguna vez. Todo ha acabado nose si por siempre pero mi interes ya no es el mismo, quiero dejarte en claro todo, pero para eso debemos hablar por quizas ultima vez, pero ya no sera como aquella vez que me prometiste todo y me dejaste peor, ya no, no voy a creer las tipicas promesas de "hombre" eso ya no va conmigo, ahora me dedicare a otra cosa en vez de andar hinchando y pensando tanta porqueria de niña chica.



"Sabes que te lo advertí, que conmigo no se juega que si quieres tontear tontea pero luego no llores por mi." Tengo todo lo que hace falta para decirte lo que siento. Todo, excepto una cualidad muy importante: el valor. Que alguien me explique porqué no me atrevo a dar el único paso que falta. Que alguien me explique porqué siento esta inseguridad. Que alguien me explique porqué NO PUEDO hacerlo, porqué cuando te veo se me enredan las palabras, porqué empiezo a temblar como una tonta, porqué se me cae el mundo encima sólo con oír tu voz.

"El problema no fue hallarte,el problema es olvidarte.El problema no es tu ausencia,el problema es que te espero.El problema no es problema,el problema es que me duele.El problema no es que mientas,el problema es que te creo.El problema no es que juegues,el problema es que es conmigo.Si me gustaste por ser libre,quién soy yo para cambiarte.Si me quedé queriendo sola,cómo hacer para obligarte.El problema no es quererte es que tú no sientas lo mismo.Y ¿cómo deshacerme de tí,si no te tengo?¿Cómo alejarme de tí, si estás tan lejos?Como encontrarle una pestaña a lo que nunca tuvo ojos,y es que el problema no es cambiarte...el problema es que no quiero.El problema no es que duela,el problema es que me gusta.El problema no es el daño,el problema son las huellas.El problema no es lo que haces,el problema es que lo olvido.El problema no es que digas,el problema es lo que callas."

Quiero abrir los ojos todas las mañanas del resto de mi vida y verte a mi lado. Quiero hacerte el desayuno los domingos. Quiero que hagamos una lista con todo lo que nos hace falta y ir a comprar al supermercado a principios de mes. Quiero esperar a que vengas de trabajar (o que me esperes tú) y contarnos las anécdotas del día. Quiero quedarme dormida en el sofá y que me acaricies el pelo. Quiero discutir contigo por una tontería. Quiero que los días que te toque madrugar más que a mi, me des un beso en la frente antes de marcharte mientras yo me hago la dormida. Quiero visitar contigo ciudades extranjeras. Quiero hacerte un millón de fotos (como mínimo) y quiero contarte cómo me gustaría decorar nuestra habitación. Quiero ir a dar uno de mis paseos por la playa a las 9 de la noche en invierno. Quiero que te enfades conmigo y me mandes a dormir al sofá, y volver a la habitación a las 4 de la mañana, tropezar con un armario, y meterme en la cama como que no ha pasado nada, mientras tú haces como que sigues dormido y sonríes. Quiero hacer un planning con las tareas de la casa que nos tocan a cada uno, y que ninguno de los dos queramos planchar. Quiero oír un "te falta mucho" acompañado de golpecitos en la puerta del baño. Quiero gritarte un "¡¡sorpresa!!" el día de tu cumpleaños mientras intento que no descubras cuál es la sorpresa. Quiero cuidarte cuando estés enfermo y quiero que me odies de vez en cuando por poner esa música que sólo te gusta a ti mientras te saco la lengua y hago un intento de bailar. Quiero indignarme por cualquier tontería y quiero que me abraces muy fuerte y no me sueltes nunca. Yo no te soltaré. Sólo quiero abrir los ojos cada mañana del resto de mi vida y verte a mi lado, lo demás es de relleno...


He perdonado errores casi imperdonables, he intentado sustituir personas insustituibles y olvidar otras inolvidables.
He hecho cosas por impulso.
Me he decepcionado con personas que nunca me había pensado decepcionar, pero también he decepcionado a otras.
He dado abrazos para proteger a alguien del mundo.
Me he reído cuando no podía, he hecho amigos eternos, he amado y he sido amada, pero también he sido rechazada, he sido amada y no he amado.
He gritado y saltado defelicidad, he vivido de amor y he hecho juras eternas, me he caído muchas veces.
He llorado escuchando alguna canción, y viendo fotos, he llamado a alguien solo para escuchar su voz, me he enamorado de alguna sonrisa.
He pensado que me iba a morir de tanto echar de menos y no lo he hecho, he tenido miedo a perder a alguien que creía conocer y lo he perdido. Pero he vivido, y todavía vivo y seguiré viviendo.


Tal vez no soy lo que buscas. No soy perfecta y lo sabes mejor que nadie. Tengo mis errores, como tu tienes los tuyos. Es cierto que aveces miento, pero mis mentiras son tan creíbles que ni te darás cuenta. Lloro demasiado, pero soy tan divertida a veces que te dolerá cada centímetro del cuerpo de tanto reírte. Me río muy a menudo, pero tengo una risa tan vital que cuando la oigas estarás siempre a la espera para oírla otra vez. Nunca me han enseñado a sonreír, el hoyito que me sale en ambos lados de la cara viene de fábrica. Soy incapaz de estarme quieta, hablo demasiado y me enfado muy deprisa, como muy bien sabes.. aunque a veces se me pasa muy rápido...otras es mejor no hacerme caso. Ahora se que puedo prometerte que no te aburrirás conmigo, te volveré loco y querrás salir corriendo de lo pesada que me pongo a veces. Soy impredecible, vivirás sin saber lo que te espera si me acompañas. Puede que me quede contigo cien años o puede que te olvide mañana y me vaya a que me receten otro chico, eso no se sabe. No puedo saber si puede que nos vaya bien, ya que hemos cometido algunos que otros errores, pero ahora mismo se que pondré todo lo que este en mi mano para que todo esto funcione,pero no te prometo nada.No te pido que me entiendas,porque de esto no hay explicación.Quizás a veces sea muy caprichosa,será por el miedo a perder algo que quiero,o debo querer...Todo esta bien, si. Todo va a estar bien, si.. Y yo sabia, tal vez que me iría y reiría algun día de esto.Podria ser maravilloso, podria ser mágico o tal vez puede ser todo lo que he esperado,aunque tu camino ya no se junte mas con el mio...

Supongo que ya no soy la chica de tus sueños... supongo que al despertarte ya no miras tu movil, ya que antes salía en tu fondo de pantalla... supongo que tampoco mirarás tus mensajes ya que los habrás borrado... esos tan largos e intensos que te enviaba... supongo que al bajar de tu casa no te acordarás de mí, allí es cuando nos despedíamos siempre... supongo que cuando llegas al instituto no te recordará a mí, cuando estabas sentado en la silla y yo te llamaba... y supongo que por las tardes no te acordarás de mí cuando nos encontrabamos por la calle i sonrojabamos juntos al saludarnos... supongo que antes amabas los lunes... cuando sabías que te quedaban 4 días más aguantando mis llamadas, mis mensajes y pensar que por la tarde hablarías aún más conmigo... supongo que al llegar los viernes antes te gustaban más que ahora, ya que era cuando podíamos hablar hasta tarde y reírnos por cualquier anécdota que nos había pasado en el instituto en toda la semana o de cuanto nos extrañábamos... supongo que al llegar el sabado por la mañana te levantabas con esa sonrisa pícara de que por la tarde nos encontrabamos y te temblaba todo el cuerpo, supongo que ya te deben dar igual los sabados y mucho más por la noche cuando estábamos los dos sentados hablando sobre nuestros celos debajo de mi portal... supongo que al llegar domingo te encantará ahora ya que los domingos nunca solíamos hablar mucho ya que hacías los deberes y estudiabas mientras yo pensaba en cuando volvería a hablarte... supongo que todo esto y más de nuestros recuerdos ya te deben dar igual y ni los deberes recordar... pero amor mío... yo cada vez que pasan estos días... me acuerdo cariño... me acuerdo muy bien... y no es una buena sensación sabiendo que eso se quedó alli... en unos simples recuerdos.
Ahora soy feliz, gracias a que quedo en eso, simples recuerdos.

sábado, 16 de octubre de 2010






Que fácil me llegas y que triste el adiós... Y ver que tu mirada ya se aleja... la extraña soy yo... Ni siquiera puedo consolarme.. aunque no se lo que daria yo por retenerte almenos otro instante... y la extraña soy yo... aqui aqui aqui... diciendo adios, te has marxado, ya te has ido, ahora sé lo que he perdido, es el final que no quisimos, pero que llego, que llego al decir adiós... Mil lunas llenas por delante, escusas para no aguardarte... nos queda al menos lo vivido, y el decir adiós... sólo el decir adiós... Y me habré cansado de esperarte, de perder a solas la razón, y el cielo aquel que tanto me gustaba regalarte... La extraña soy yo, mi vida...dime ¿qué pasó? Para que todo fuera tan distante? ¿Y qué pasó? Para creernos que ya todo terminó ¿Por qué no nos dijimos nada antes? Te has marxado ya te has ido.. Y ahora se lo que he perdido, és el final que no quisimos, pero llegó... sólo el decir adios..