martes, 10 de mayo de 2011


Ahora mismo te resulta muy atrayente las actividades que tengan que ver con la meditación Ylenia, las actividades psíquicas o espirituales, o carreras artísticas. Este es un día perfecto para empezar una clase o escuchar una conferencia sobre dichos temas, y podrás conocer a personas interesantes que podrían ser buenos amigos. Probablemente sientas un vínculo psíquico con alguien que conozcas hoy, y probablemente tengas la sensación de que tu vida ha cambiado para mejor. ¡Diviértete!

domingo, 3 de abril de 2011


"Es un mundo tan grande, que es fácil perderse en él..."
Justin Bieber, Up

"Me encanta la letra de esa canción. Algunas veces siento que eso es lo que la gente espera. Mi mundo se ha hecho muy grande rápidamente, y muchos creen que me perderé en él. Crecí en una pequeña ciudad de Canadá, aprendí a cantar y a tocar la guitarra en mi habitación, delante del espejo. Mi madre subió mis primeros vídeos a Youtube… Ni en mis sueños podría haber imaginado que un día vendería millones de discos, que cantaría para el presidente de Estados Unidos o que mis seguidores agotarían miles de entradas para verme en directo. Pero no, no estoy perdido. En absoluto. De hecho, es sobre el escenario y delante de mis fans donde me siento como en casa. Me he encontrado a mí mismo. Y eso es de lo que trata este libro: de mi viaje, desde que empecé a cantar en las calles de Stratford, Ontario, hasta las innumerables giras, y de la oportunidad de mostrar mi gratitud a los millones de fans de todo el mundo que han hecho realidad este sueño."

"Mi música y mis letras muestran lo que hay en mi corazón, pero creo que este libro es una ventana a mi mundo. En él encontraréis cientos de fotos inéditas, y os contaré quién era antes de unir fuerzas con Scooter Braun o Usher y conseguir un contrato discográfico. También os desvelaré en quién me he convertido desde que me brindaron la oportunidad de compartir mi música con el mundo. Éste es mi regalo para vosotros, los fans que me habéis apoyado durante este increíble viaje, en cada paso que he dado."

Justin Bieber

Alguien...


Alguien que me rompa las medias con la boca y luego me compre otras.Que me haga el amor contra la pared y se meta conmigo en la bañera.Que se pierda a mi lado para después rescatarme de laberintos sin sentido. Que saque la espada y me defienda de víboras, pirañas y putas.Alguien que cosa disfraces a mis días malos y los convierta en buenos.Que no se enfade si no me entiende, ni me entiendo y lo mareo. Que me saque la lengua cuando me ponga tonta y me haga enmudecer. Que no de por hecho que siempre voy a estar ahí pero que tampoco lo dude.Que no me haga sufrir porque sí pero que no me venda amor eterno ni me lo ponga fácil.

Alguien que no pueda caminar conmigo por la calle sin cogerme de la mano. Que no me compre con regalos pero que tenga mil detalles de papel. Que no le guste verme llorar y que me haga reir hasta cuando no tengo ganas. Que de vez en cuando decida perseguirme por los bares y conocerme otra vez. Que me mire, lo mire, y me tiemblen las piernas sin remedio.

Alguien que esté loco por mí, y no se olvide de decírmelo los días de resaca. Que si se pone animal, sea solo en la cama, y me mate a besos por la mañana. Que no se acostumbre a mí y deje de inventar nombres nuevos para despertarme. Que si mira a otra, luego me guiñe un ojo, y se ría de mis celos de hojalata. Y sobre todo que no tenga que perderme para darse cuenta de que me ha encontrado.

En definitiva... alguien que se parezca a mi, pero que no sea como yo.

sábado, 26 de marzo de 2011


Tampoco quiero demostrarte nada, solo que no juzgues sin saber quién soy. Porque puedes hablar de mí lo que quieras, pero jamás olvidarás mi nombre. Y jamás olvidarás que gracias a mí, tú eres como eres. No te quiero demostrar que he cambiado, porque cambio si me da la gana. Y encima para bien, no como tú. Has cambiado tanto que no eres el mismo, eres uno de esos chicos que al estar enamorado eres la persona más dulce del mundo. Pero cuando estas solo eres el hombre más horrible del mundo. Siempre tan negativo por la vida, insultando a todo el mundo por la envidia que tienes de no tener lo que todos tienen por culpa de tu estúpido orgullo. No quiero demostrarte nada, pero quiero que sepas que no digas cosas que tú dices que soy, porque las personas cambian y créeme, tu ya no me conoces. Y además tus amigos lo saben. Han estado conmigo, hemos charlado, y me han visto con muchas personas distintas y todas esas han dicho cosas buenas de mí. ¿Por qué no puedes aceptar que yo valgo la pena? ¿Por qué no aceptas que te equivocaste? Que yo era lo mejor que has podido tener, que yo te di tanto amor, y aun te lo seguiría dando millones de veces más… Yo te regalaba todo lo que estuviera a mi alcance para que fueras feliz y tú solamente me hacías daño, y por un simple error que hice me echaste de tu vida…
.
Pero ¿sabes qué? Paso de ti, desde hace tiempo que ya paso de ti, si te veo por la calle no te voy a mentir, tiemblo, tiemblo porque nunca más voy a amar como te amé a ti. Pero tampoco significa que alguna vez vuelva a sentir lo que sentí por ti con otro y encima aun más. Pero quiero que sepas que tú me has perdido, no volveré, te lo aseguro. Me hiciste mucho daño, he estado como 6 meses sufriendo por ti, para que volvieras y no lo hiciste. Te esperé llorando y llorando, buscando consuelo en otros besos, buscando otras razones para ser feliz, haciendo amigos nuevos que me hagan olvidar a mis pasados amigos. Pero tú siempre estabas en mi mente, era como algo que no puedes sacar jamás. Queda permanente por siempre. ¿Y encima te atreves a hablar mal de mí? Cuando yo simplemente hablo siempre bien de ti, y jamás digo que me enamoré de ti, creo que eso solo lo debes saber tú. Porque siempre serás el chico por el que estaré siempre colgada. Si encima, siempre que saco tu nombre de mi boca, son ellos quien cuentan malicias de ti, y yo te defiendo. O sea, solo puedo finalizar esto diciendo, que tengas suerte en esta vida. Que si hablas de mi, hazlo, me da igual. Yo sé lo que soy, y lo vas a ir descubriendo cuando me veas con TUS amigos y que te digan que eres un mentiroso, y que tenías razón, yo no soy para ti. Porque soy demasiada mujer para tan semejante hombre idiota.

miércoles, 23 de marzo de 2011

Es que saps que passa? Que jo, jo ja et tenia com a un amic, ja tenia acceptat que no tornaria a tenir-te i saps que passa? Que jo, jo t'estimava, te estimat molt carinyo, molt. I ara tornes a aparèixer a la meva vida, amb aquell somriure tant maco que tens, i em confeses el que sents, i em sento com si flotès, però desprès d'aquelles paraules, ja no has tornat a dir res, m'has tornat a parlar com si res, i em dius que em vols veure, i quan et dic un dia per veurens, dius que no. Llavors, he de creure les teves paraules? Perque jo no se que pensar... i cada cop et torno a sentir més aprop i torno a sentir aquell amor tant intents que sentia per tu... i cada cop que m'agrades més, més mal em faig. Em decepciones poc a poc i lo únic que em dius es que ets així perè ets així perque no vols pàtir... ho sé. Per què jo també ho he passat... i jo numes et demano, que no em fasis mal, que t'aclaris i em diguis la veritat, que no intentis enamorar a algú que no estimaràs... i que no estimis quan ja sigui massa tard...
A veces demuestras que me quieres, otras veces parece que no te importe... te aconsejo que sigas asi, no hay problema... cuando yo empiece a hacer lo mismo, a ver si te gusta!

Puc ser jo.


Puc passar les nits en vetlla si no dorms.
Puc provar d'espantar tots els teus mal sons.
Dir unes quantes bestieses si amb això rius de nou,
i si no, puc cantar-te a cau d'orella una cançó.

Y pudo ser, y no fue por ser la vida como es, nos dio la vuelta del revés, lo ves, lo ves... Ahora somos como dos extraños que se van sin más, como dos extraños más que van quedándose detrás.

En el fons hi ha coses que mai arribaràs a dir per por. En realitat tots som una mica covards quan es tracta de dir alguna cosa que ens importa massa. Que les coses que importen de veritat amb les que es diuen amb una mirada, un gest, un somriure ... Inclús hi ha vegades que sense tenir el que vols, et fa por perdre-ho. Però no val la pena forçar les coses, tot passa quan menys t'ho esperes, com per art de màgia, per bé o per a malament, te n'adones de que res depèn de tu, que també depèn d'altres, això fa que la vida sigui tan curiosa.Que les coses no tenen valor per si soles, seran importants en la mesura que tu els hi donis importància.

lunes, 21 de marzo de 2011

Nos reímos. Y seguimos riéndonos así. Hablando sin saber muy bien de qué ni por qué. Después decidimos colgar, prometiendo que nos llamaremos mañana. Es una promesa inútil: lo hubiéramos hecho de todos modos. Cuando pierdes tiempo al teléfono, cuando los minutos pasan sin que te des cuenta, cuando las palabras no tienen sentido, cuando piensas que si alguien te escuchara creería que estás loco, cuando ninguno de los dos tiene ganas de colgar, cuando después de que él ha colgado compruebas que lo haya hecho de verdad, entonces estás perdida. O mejor dicho, estás enamorada, lo que, en realidad, es un poco lo mismo...
Ya no importa que se enamoren locamente, y me dejen al poco después a favor de otra más normalita. Yo tampoco sería capaz de soportarme. Sí, me importa una mierda lo que ellos hagan. La mayoría no saben nada de las heridas, y la mitad no saben acabar de lamer con el suficiente tacto para que se cierren definitivamente. ¿Por qué debería de importarme? Y sí, claro que he amado más de 365 días, y no me he podido quitar a alguien de la cabeza, ni he podido comer, ni dormir, y he salido sólo para sentirme menos inútil. Yo a eso le llamo SENTIR, sentir al límite de cada exceso. Yo no odio a los hombres, tampoco a las mujeres, yo simplemente pertenezco a un colectivo que dista de la única diferencia que tiene esta sociedad entre los géneros. Nosotras putas y ellos unos cabronazos. Como si eso hubiese que asumirlo sin levantar la cabeza, sin replicar. No me da la gana asumir que si me acuesto con un tío que me ha devuelto la sonrisa en ese concierto, tengo que ser una zorra; y no me da la gana asumir que si el novio de mi mejor amiga la ha dejado porque es una histérica que lleva dos meses sin entonar un te quiero, a favor de otra que deje de pensar en sí misma y sepa amar a los demás, tenga que ser un cabronazo. No me da la gana asumir ciertas cosas, sólo porque la muchedumbre esté acostumbrada a eso.

Y no, antes de que preguntes, no lo sé, no sé si te quiero, no sé si me gustas, no sé si sólo te deseo, no sé ni siquiera si podría estar enamorándome de ti... Sé que me miras y me pongo nerviosa, sé que me sonríes y sonrío yo, como una autómata, como si tu sonrisa arrastrara a la mía a través de un hilo invisible, sé que me gusta tu boca, sé que te abrazaría al menos 500 veces al día, sé que me alegro cuando sé que te voy a ver, sé que el día no es lo mismo si quedamos todos y tú no vienes, sé que pienso en tí a menudo, demasiado a menudo quizás, sé que me encantaría saber que piensas en mí... sé que cuando me preguntas "¿Qué tal?", te diría "bien, con ganas de tí..."

Una vez había estado enamorada; de eso estaba segura. Sólo una vez, una única vez, mucho tiempo atrás. Y aquella experiencia la marcó para siempre. El amor perfecto deja huellas, y el suyo había sido un perfecto recorrido de marcas en mi vida...

Te amo a ti , es ahora lo único que debe de importar.
Muchas veces me he planteado pasar de todo, irme lejos y mandar todo a tomar por culo. Pero me paro a pensar y digo... y si intento cambiar, ¿qué pasaría ? Vale, si, nunca me he planteado hacerlo, porque nunca he encontrado a nadie que me hiciera pensarlo, o tal vez si, pero no llegar a hacerlo. Y la verdad, ahora que lo intento, no sé si me veo capaz. Las personas que me conocen de verdad saben cómo soy. Y ahora lo intento, y sin saber bien el por qué, aunque sí que está claro que aunque intente algo, no tengo ni ganas, ni quiero. Suelo ser muy impaciente, y lo de esperar a mí como que no. Y la verdad, ya me he cansado.
Déjalo que se vaya, no pierdas tiempo en llorarlo..Y si no vuelve, ¡mejor! ; Déjalo que pague por su error.
¿Sabes? La vida es muy corta; te despiertas un día y en ese día todos tus sueños y lo que deseaste y quisiste se va así, como si nada. La gente... la gente crece, y todas las cosas y las situaciones cambian. Lo que yo quiero es solo... quiero este momento, este día. Y la manera en la que me miras, la manera en que te miro, quiero que dure para siempre. ¿Crees que es posible?

Voy a ser como tú quieras. Porque me he dado cuenta de que puedo ser como quiero.Puedo serlo todo y nada a la vez. Puedo ser simpática y tener el toque de borde que siempre te encantó demostrarme. Puedo ser como tú quieras. Como quieras tú. Puedo ser la chica más fuerte y no llorar con ninguna mala noticia, o puedo caer en tus brazos cada vez que me digan cualquier tontería. Puedo decir cosas como, por ejemplo, “déjame en paz, imbécil” o ser la más ñoña del mundo y repetirte una y otra vez lo mucho que te quiero. Puedo ser la chica atrevida y divertida que le hace falta a tu vida o la miedosa y callada que no ha roto un plato en su vida. Puedo ser la chica loca de la que te ries o la chica cuerda que se ríe de ti. Puedo ser tan graciosa que no pararás de reirte ni un segundo conmigo o puedo ser una persona seria que nunca tiene pavo. Puedo ser una chica difícil si es lo que quieres y también puedo ser la chica más fácil de conquistar si es que quieres que lo sea. Puedo morirme de envidia cada vez que te veo con otra o pasar totalmente desapercibida y que no te des ni cuenta de que estoy ahí. Puedo ser tranquila y ponerte de los nervios o puedo ponerme de los nervios cuando estás tranquilo. No te das cuenta, ¿verdad?

sábado, 19 de marzo de 2011


Porque hay veces que no nos atrevemos a hacer lo que realmente queremos. Aunque lo deseamos con todas las fuerzas para llenarnos de valor y lanzarnos hacia nuestros propósitos. Sólo te daré un aviso: o ahora o nunca. Ya sabes, o lo intentas o nada. Si lo intentas sabrás el desenlace, pero si no lo intentas te quedas como estás, con tus ideas y con la duda de saber lo que podría haber pasado y no pasó. No pienses, actúa, y el final se escribirá solo.


Sí, puede que tal vez me haya cansado. Quizás me haya cansado de desilusiones, quizás de soñar despierta o de mirar el móvil cinco veces cada vez que me despierto en mitad de la noche. Y quizás también me haya cansado de esconder mis sentimientos, de fingir que todo da igual, de hacer como que no te he visto cuando al mismo tiempo me vuelan mil mariposas en el estómago. Y también de ver películas de amor con final de feliz, y de preguntarme por qué yo todavía no he tenido ningún final así. Cansada de dar pasos equivocados, de odiarme a mí misma por no ser capaz de odiarte a ti, cansada de tumbarme en la cama en plena tarde de domingo mientras ahí fuera pasa la vida como si nada. Cansada de tantas cosas, que ya no recuerdo por qué cogí ese camino, por qué me ilusioné tantas veces como una cría...


- Hay alguna posibilidad de poder volver a estar contigo?
- De entre cien, sólo una.
- Pues entonces voy a luchar por esa oportunidad entre cien... porque... porque te quiero.
- ¿Aún no te das por vencido? Después de todo te estoy diciendo que es casi improbable...
- Ya pero no imposible, ¿sabes? La gente sigue echando la quiniela aunque sea improbable que les toque como tú dices.Y yo esperaré, y será por ti, tarde o temprano me podrá tocar ¿no? De echo a mi me tocó una vez pudiendo estar a tu lado pero esta vez.... no la dejaré descuidada y tirada por cualquier sitio, es más, estoy seguro que tarde o temprano me acabará tocando.
- No, no, nunca más. Ya te lo dije, paso de ralladas, piques y enfados inecesarios.
- ¿Ves? Lo único que a ti te pasa es que tienes miedo ¿sabes? Porque todo esto lo podriamos superar juntos, lo que pasa es que tienes miedo a volverte a enamorar como antes, a que te salieran los te quieros solos cuando estabas conmigo, tienes miedo a hacerte daño, ¿o me equivoco?

lunes, 14 de febrero de 2011


- Me gusta esa sensación.
+ ¿La de volverse estúpida?
- No, bueno, en parte; me gusta ser consciente de ello.
+ Sino te explicas, no te entiendo.
- No sé muy bien como explicártelo, pero es como si lo viera todo desde fuera y a la vez lo viviera en primera persona. Soy consciente de que quiero pasar tiempo con él, quiero que me mire solo a mi. Es algo así como un egoísmo compulsivo por su parte, que gire en torno a mí.
+ Vale, me he perdido... ¿de quién hablamos?
- No lo conoces. Ni siquiera yo sé si le conozco del todo bien para poder dar este paso.
+ ¿Qué paso, ni que mierda? ¡Cómo si fueras a casarte con él!
- Sabes ese cosquilleo que recorre tu espalda, cuando sientes que alguien te está observando, levantas la vista, y te sorprende cómo inconscientemente vuestras miradas se han encontrado. Soy incapaz de tranquilizarme si él no me coge de la mano; hace que todo parezca sumamente pequeño, como si él fuera a solucionarlo todo. Me duermo en minutos, si se dedica a darme besos en saltitos por mi ombligo, y por alguna extraña razón, me pongo contentísima si le veo aparecer cuando no me lo esperaba…
+ Me parece todo super-mega-hiper romántico, si te esperas dos segundos, que voy a vomitar, buuaagh, vale, ya.
- Eres un encanto.
+ Ya lo sé, querida.
- Me siento vulnerable, todo esto no tiene sentido, es tan…
+ … Mágico, todo precioso, sisisi. Solo hay una cosa que no entiendo cariño…
- Dime.
+ Si tan vulnerable estás, si tan desprotegida te sientes, si tanto te gustaba… ¿por qué te dio uno de tus trastornos bipolares y no te importó que él se fuera con ella? ¿Por qué diablos te empeñas en que todo el mundo sea feliz menos tú?
No voy a comportarme como una bolera.
Tienes derecho a dejar de amarme, sin que yo te tire a la cara el corazón, ni embista contra ti con hermosas promesas que nos hicimos en el pasado. Prometer es hipotecarse para pagar las letras de ti mismo. Tienes derecho a querer a otro como yo quise el agua de otras fuentes, y aunque me duela, quiero que crucen por tus ojos las nueve letras que conforman la palabra felicidad. Dejaré que el dolor venga conmigo, que se quede aquí lo que sea necesario -otros jugarán al escondite por mi -. Tengo que dejarte ir y bueno, espero que algún día ese dolor se parezca a ti y me deje por otro.
De vegades, et trobo tant a faltar, però tant... Saps el que més em fot?? Que és com si haguésis mort.. O sigui, literalment, mai et veig, mai parlo amb tu, però m'has perdonat. Som amics d'hola i adéu, però no parlem... és algo extrany no? O millor dit... molt irònic.
M'agradaria saber que penses de mi quan escoltes el meu nom. Saber que penses al saber que estic a l'altre acera. M'agradaria saber com et sents, com reacciona el teu cos quan veus coses meves al ordinador, de com estic, com em van les coses, amb qui estic, o deixo d'estar... M'agradaria saber que sents, si et fa mal, o et dona igual, o somrius al veure algun missatje meu d'ara o passat de fa molt de temps, quan erem 2 enamorats miran a la mateixa direcció. Sé que no tornaràs, ho sé. Però saps que passa? Que tinc el presentiment que si. Però, com que sempre m'equivoco, potser aquest cop també. Però vull que sàpigues que estigui amb qui estigui, somrigui o plori, t'estimo.. i sempre ho faré.

Passi el que passi. No ho faig volent, és el meu cor, que no vol que marxis.. jo tampoc, però si així no sufriré prefereixo oblidar-te. Però no em deixa.. Ho sento..
Grupo del facebook: Cuando LLORAS es porque de verdad te importa algo. en :). Pues hoy he llorado, por una amiga, pero seguro que se la debe sudar.

Pero eeeeeeeeeeeeeeeenfin. Solo se puede aceptar las cosas, y perder a gente que te importa, de eso trata la vida, ¿no? ;)

pf.
No sé porquè sigo en un amor del pasado, si ya me dejaste claro que era un adiós definitivo... ¿Por qué sigo pensando en volver? ¿Por qué sigo buscando tu aroma? ¿Por qué aún miro tu ventana.. sabiendo que jamás la abrirás? ¿Por qué aún miro tus mensajes? ¿Por qué no puedo decirte adiós? ¿Por qué siento que esto no a terminado, solo a pasado página, y que pronto volverás? ¿Por qué soy tan estúpida? Ésto es ERRONEO! NO VOLVERÁS! Estúpida mi mente que no quiere reaccionar... estúpida yo por creer en los latidos de mi corazón, si no hubiera dixo lo que dixo, si no hubiera hecho caso a mi corazón ahora estaria contigo!! Pero supongo que eso, solo sabe el destino. Maldito Destino! ¡¿Por qué no me avisaste?!
Muchas veces he dudado, de las cosas que en mi vida pasó. De si he hecho lo correcto o ha sido un error, todo un error. A veces me siento inquieto con sólo pensar que todos los recuerdos de ayer me son más gratos, me llenan más... ¡Y no! no pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue, ya no, no volverá. No volverá... He ganado y he perdido, pero aveces no hice lo que pensé, he marcado mi destino una y otra vez, ¡una y otra vez! A veces sueño despierto, e intento volver a sentir como un día sentí, descubrir todo, como hice ayer... ¡Y no! no pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue ya no volverá. No volverá...Es pasado y por eso muerto está, ¡nunca más volverá! A veces sueño despierto, e intento volver a sentir como un día sentí, descubrir todo, como hice ayer... ¡Y no! no pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue ya no volverá. No pienso volver la vista hacia atrás, todo lo que se fue ya no volverá. Ha pasado su tiempo...



Él se enamoró de una más, pero ella se enamoró para siempre.
Por mucho que la caguemos, todos merecemos una segunda oportunidad, aunque sea de explicarnos, ser escuchados... y un poco de tacto sobre todo. El caso es que yo no puedo evitar sentirme la mala de la situación...
Cuando te martirizan, te hacen sentir culpable, te lo echan en cara tanto... Que acabas por creértelo y asumir que tienes que aguantar todo y que lo mereces.


i NO.

domingo, 13 de febrero de 2011


Escribo obsesiones en noches largas. En las que daría lo que fuera por encontrarte otra noche y no dejarte ir. En las que convertiría tus ebrias miradas en terremotos. Escribo besos lentos que aún no me han dado. De los que tu suspicacia me devolverá algún día. Uno a uno todos los que prometimos. Escribo noches de Julio. Escribo de obsesiones en general y de ti en particular. Escribo sobre cosas que nunca te he dicho. Sabes que me muero por ti desde que te conocí. Y puede que mañana me rinda y me olvide de ti. Sabes que me sacas de quicio y que te encanto. O algún día, no hace mucho, te encanté. Escribo sobre ti. Y tú lo sabes. Bésame ya, que es cuando me apetece. No quiero esperar y rendirme. Aunque seas un prototipo de hombre complicado y "aburrido". Esto me hace pensar que no eres difícil, sólo que ya se me paso la oportunidad de seducirte. A veces pienso que ya va siendo hora de aterrizar. ¿Tú qué crees?..

viernes, 11 de febrero de 2011


Tengo miedo que te vayas. Sé que todo esto algún día se acabara y ya no tendremos ninguna excusa para vernos. Sé que la vida nos separará y quedaremos en el recuerdo de dos viejos conocidos que algún día fueron amigos. Sé que te echaré de menos y te extrañaré mil veces. Y pienso entonces, ¿Por qué entraste en mi vida? ¿De qué ha servido? ¿Otra decepción más? ¿Para qué? Si tenías que irte, si tenías que desaparecer...no era necesario el haberte conocido. No era necesario el haberme enamorado de ti. Ni tampoco es justo que yo tenga que pasar por esto, cuando sé que a ti no te importa ni lo más mínimo...

S'ha apagat el foc fred de mirada tèbia, s'ensorren els edificis al teu
pas, i ha mort el cor de la guineu més jove i les llàgrimes, les llàgrimes un mar, s'ha desfet el glaç calent amb comptagotes, s'ha submergit vergonyós l'iceberg,
s'amaguen porucs els crans rere les roques i les llàgrimes són llàgrimes del cel. Diga'm on vas terra t...rencada que la meva ombra dissecada vol saber de reis, d'herois, de la magnificència de la mort de sort, dels aires dels poetes de debò. Diga'm on vas, terra trencada.

- Beth. Terra Trencada

jueves, 27 de enero de 2011

T'estimo tant tant...




Mai vaig saber que estimaría tant a una persona com ho estic fent...Fa ja casi 2 anys que un home va apareixa a la meva vida... Saps... hi ha una frase que tu repeties, i repeties... i jo també la repetia, perquè suposo que sempre la caguavem... per estimar-nos tant.. deiem: "Mai saps el que tens, fins que ho perds..." té molta raò aquesta frase... al final de la nostre historia va acabar per la meva culpa, portavem un any molt maco... del que mai, repeteixo, mai oblidaré... el vaig estimar com mai he estimat a ningú... i encara que ara ja no siguem ni amics... numès desconeguts... i mai miris aquest missatje... vull que sàpigues, que has sigut el amor més gran que he tingut, que t'estimo encara que no hi siguis, que la teva ausència m'esta matant, que aquell error de perdre't ho recordaré tota la meva vida, per si et sembla poc... i cada dia que m'aixequi recordaré, que per una estupidesa, vaig perdre el amor de la meva vida. dic el amor de la meva vida... perquè encara que soni a pel·lícula disney, ho és. I mai em cansaré de dir-ho... Un cop recordo que ens vam enfadar per 132565789876543 cop. I em vas dir. "Nose qe em pasa tu juru.. si algun dia m'oblido de tu o algo ..vine'm a buscar ylennia tu juru..joder..numes faig k pensar en tu si algun dia decideixo deixar-ho o algu i definitivament..espero qe tot et vagii molt bé i que disfrutis amb tot el qe facis,,pero qe no t'oblidis mai de mi..." Ets una persona que mai podré olvidar amor, i per res del mòn voldria dir que la nostra història, però amb molt dolor però tinc al cor una sensació de que m'equivoco al dir, que això s'ha acabat... que la nostre història a marxat lluny... fa un altre temps, en els nostres moments enamorats.. em vas dir que no erets dels que regalaven una rosa per Sant Jordi, i jo em vaig sentir malament sabent que tothom em regalava roses i tothom tenia una de la persona que estimava i jo no tenia una teva... i al cap d'unes hores vaig rebre un missatje amb una imagte d'una flor dibuixada per tu entregant-me-la i posava:




"MAI ÉS TARD PER TORNAR ENRERE I COMENÇAR DE NOU. ÉS JA CASI UN ANY QUE SENTS LES SEVES PARAULES I ELS SEUS GESTOS PROP TEU, AMB UN SIGNIFICIAT COMPLEX. SÓN TANTS ELS MOMENTS QUE JUNTS HEM PASSAT I SON TANTES LES COSES QUE NO ES PODEN OBLIDAR, QUE MAI DEIXARIA ANAR NI UNA PARAULA LA QUAL ET FEREIXI NI COS NI ÀNIMA. LA VERITAT ÉS QUE SEGUEIXO SENT LLIURE, UNA LLIBERTATQUE TU EM DONES I ÉS EL QUE EM FA FORT PER ESCRIURE PARAULES SEMBLANTS A AQUESTES. ESTARÉ AMB TU EN ELS MOMENTS QUE PLORIS, EN ELS MOMENTS QUE SIGUIS I EN ELS TEUS DIES DE FELICIYAY EXTREMA, PERQUÈ ÉS AIXÒ EL QUE SENTO, ÉS AIXÒ EL QUE EM FA GRAN.


Perquè no hi han paraules per explicar 10 mesos d'amistat fins i tot el t'estimo es queda curt. Y abans que preguntis, yo responc; sempre arribo fins al fons del teu mòn més profunt i fons."




Són coses que vulguis o no... fan mal... fan mal perquè ho deies amb el cor i que totes aquestes paraules se les a emportat el VENT!! Carinyo, on ets?! Perquè no et trobo? Trobo a faltar el noi del que em vaig enamorar...si..."enamorar".... t'estimo...

jueves, 13 de enero de 2011


Estoy a punto de emprender un viaje, con rumbo hacio lo desconocido, no se si algun dia vuelva a verte, no es facil aceptar haber perdido, por mas que suplique no me abandones!!... Dijiste "no soy yo... es el destino". Entonces entendi que aunque te amaba... tenia que elegir otro camino. De que me sirve la vida si eres lo que yo pido? Los recuerdos no me alcanzan pero me mantienen viva. De que me sirve la vida si no la vivo con tigo? De que me sirve la esperanza si es lo ultimo que muere y sin ti ya la he perdido?...Escucha bien amor lo que te digo, pues creo no habra otra ocasión, para decirte que no me arrepiento de haberte entregado el corazon, y entonces entendi que aunque te amara tenia que elegir otro camino...

lunes, 10 de enero de 2011


No sé que és el que busco, tampoc sé el que vull, numès tinc molt clar, que he passat moltes experiències, potser això us deu donar igual, o potser no. Però jo he viscut moltes coses en aquesta vida sabeu? He perdut una germana quan jo numès tenia 8 anys, i ella en tenia 17 pero li va venir la enfermetat als 14 casi just quan vaig néixer i casi ni la recordo però me la estimo molt i mai la oblidaré. Vaig estimar molt a un gos que es deia Ona i va morir també... Vaig tenir 3 millors amics que ja he perdut amb el temps, cadascú a anat fent el seu camí.... Recordo, que un Sant Joan el vaig celebrar amb ells, i un d'ells estaba estirat al meu costat mirant les estrelles i em va dir....

-Creeus que cada any estarem junts? Que sempre seguirem sent amics?
-No ho sé, però et prometo que cada 24 de Juny (Sant Joan) vindré. Encara que ara m'agi modat una mica més abaix seguiré venin, encara que me anat al Institut vull seguir jugan amb tu i amb els altres... Et prometo que si no et veig mai, almenys per Sant Joan vindré.

Et prometo et prometo... Per què vaig dir això? si és mentida?! Perquè era petita, no sabia res de promeses, no sabia que la vida durava tant poc... que no tot dura per sempre... i ell va seguir bé, i cap Sant Joan més vaig venir, vaig fer amics nous, i ell també, un altre vivia al mateix poble però vivia a Barcelona i numès venia alguns caps de setmana i ja no ve mai, i l'altre viu on sempre però te amics nous, s'ha fet més gran i numès queda amb els seus amics... Tots ens hem anat amb el nostre camí.... m'agradaria saber com seria la nostre vida si encara fosim amics i tan iguals... Després també vaig perdre a 2 millors amigues, una se'n va anar a un altre escola però seguim sent amigues per sort. I n'estic molt contenta i orgullosa de tenir-la encara amb mi, però sense ser la meva millor amiga. I l'altre ja no la tinc, va començar a tenir novio i va deixar de costat a tothom i sobre tot a mi... Després vaig perdre una altre millor amiga que era per la que donaría la meva vida si fes falta... però el destí se la va emportar a un altre poble, i quan déu em va portar de nou al meu poble... se la va emportar la gent que m'odia i em te enveja a saber de qué.... i em va començar a odiar també i ja no em vol parlar, i encara que ara em menysprei sé que en el fons molt en el fons m'estima... jo l'estimo molt i no ho nego, però si la vida a volgut així, a volgut així. I després he fet moltes enemigues, si. Jajaja inclús em ric. De lo que m'inporta. No m'inporta gens ni mica. Tinc admiradores mira... Jajajaja.
.
Ep! Porto tota la estona parlant de lo que he perdut! Ara és hora de dir que no tot es tristesa, també he aconseguit i he obtingut i he trobat i bueno... Tot lo bó que tinc. O he tingut. He tingut molts novios, si. No sóc una d'aquelles noies que penseu ara mateix, sino que sóc una persona molt enamoradisa i molt imaginativa, però clar això era quan no havia tingut experiències d'aquestes. Ara si que en tinc i ja no sóc així. Us explico, era una persona que pensava que qui m'agradava era amb qui amb casaria, jajaja, si, enserio. I era clar que no... I doncs següeixo, desprès al cap del temps (ho resumiré i em deixaré molt de la meva vida) La meva altre germana va tenir un fill, i és el meu nebot, ara te 6 anys encara i estic tant feliç d'ell... és un nen tan maco... i me'l estimo molt! Al principi la meva familia em deia que segur que estava gelosa, i tot això, però no!! desde el primer dia que em vaig enterar el vaig estimar molt i l'estimo molt i mai deixaré de fer-ho, potser no sóc la seva tieta preferida o potser si, sempre que el vaig a veure a la escola per sorpresa o quan ell ho sap, ho explica a la classe com dies abans i tot un cop vam anar vestits iguals. I el vaig anar a buscar i tothom va alucinar i ell encara més i m'encanta fer-li feliç ja que quan jo era petita no m-ho feien molt per lo de la meva germana i estaben molt pendents d'ella i ho entenc i no m'enfado, m'agrada la meva vida encara que agi comés molts errors, me la estimo, voldría canviar coses per ser millor persona, però igualment noto que ho sóc però podria donar més de mi i no se ni com no ho faig... Suposo que sóc una persona que anal·litza molt les coses i callo i observo i quan passa el temps torno a anal·litzar i veure les coses i aprenc. I bueno després també em sento bé per què vaig coneixer a una persona de la que he arribat a estimar de veritat.... Potser no heu llegit tot el que poso o potser si, pero sempre en algun text o a vegades no, pero normalment si. Sempre parlo d'ell... no puc parar, ho sento....és una persona de la que mai podré oblidar, i encara l'estimo. No sabeu quan el puc arribar a estimar.... Ni a tres metres sobre el cel ni xorrades d'aquestes, l'estimo fins a donar la meva vida per ell.
.
Ell ho era tot per mi, dic "ho era" però encara ho és però ell va voler desapareixer de la meva vida... Per una baralla que vam tenir, per culpa meva per intentar oblidar-lo, vaig pensar que si aquell rumor que em van dir era veritat tenia una escusa per poder oblidar-lo... i la vaig liar... i resulta que no era veritat i jo el creia... enserio que el creia, però volia pensar que mentia i aixi poder oblidar-lo... diuen que si odies a algú l'acabes oblidant... pero es que era imposible oblidar-lo i més odiar-lo.... a ELL... Quan amb ell sóc la persona més feliç del mòn... o almenys ho era... Sé que ell ja no vol saber res de mi, i sé que ja no tornaràs, no tornaràs i tinc d'asumir-ho ho sé... Sé que ja no tornaràs mai més però sé que ens tornarem a trobar almenys pel camí o compran al supermercat o el que sigui... almenys un hola ens direm... I vull que ell sapiga que quan estava amb ell he sigut la persona més feliç que he estat mai, i ja no podré ser tan feliç com allà o potser si, però encara no... I han aparegut més nois en la meva vida però ningú com ell.
.
D'ell estic enamorada i mai le pogut oblidar i ja son casi 2 anys enamorada d'ell... I de moment encara creix aquest amor... encara que per ell ja estic morta i enterrada sota la terra.... com una planta malflorida... I jo he trobat a més nois, i un d'ells va aconseguir que m'agradés, m'agradés, no confonem AGRADAR amb ENAMORAR. Numés l'estimo, i repeteixo, dic l'estimo per què tmbé l'estimo ara. Però potser no sentiré algo tant fort com del que estic enamorada però potser amb el temps doncs si, però no ho se. Aquell altre noi no sap el que vol, aixi que no estic amb ell, però el tinc al cor i als pensaments. I ara puc estar amb algú però ja no penso sentir res per cap home, ni creure'm les seves paraules... No, no tornaré a creure en les paraules de cap home fins que no passi molt de temps. I bueno la vida m'ha ensenyat moltes coses i m'ha fet plorar altres, i tot a la vida ve per algo, també he fet nous amics i ara són molt importants per mi. I suposo que això ningú ho llegirà per què no ho ha escrit un famòs o algo que surtin identificats i normalment la gent no llegeix això aixi que bueno ho deixo aqui. Almenys me desfogat... hahahaha.
.
Així és la vida... I així és com la vivim. Si no ens passesin aquestes coses, que fariem?
Que passeu bon dia! :)



-Ylènia Miller González

miércoles, 5 de enero de 2011


Me donat conte... de que ja sé de que va aquesta pel·lícula...

Tú no m'estimes. Ni m'has estimat mai. Parlo de la persona que ara m'agrada...

de la que pensava que esperant-lo el conseguiría però no. Per què?

Perquè mai m'ha estimat, perquè li agrada la seva ex amada que mai a estat amb ella però l'estima... i com ho sé? Perquè he vist un comentari que ella li a posat a ell... i ell li a contestat molt enamorat... i llavors que era jo per ell? Numès una distracció, per intentar oblidar-la, però com no ho va aconseguir em va dir adéu. Però tranquil, no em fa mal, perquè tampoc ets la persona de la que estic enamorada. Pero tampoc em sento bé saps...? però no et preocupis, ara no penso esperarte com pensava fer, ara esperaré sentada, a que algú em cridi i jo senti que es aquella persona... :)

sábado, 1 de enero de 2011


Quan penso que tot està perdut, quan ja ni recordo la teva veu... quan ja no recordo la teva mirada, ni els teus ulls ni la manera que tenies de quedar-te emboba't mirant-me... quan ja no tinc cap raò per recordar-te... desde fa 3 mesos que vaig perdre la noció del temps sense tú... quan pensava que ja tot havia acabat... EM VAS PARLAR... El meu cor va bategar molt fortament... com si m'aguessin clavat un punyal dins del cor... i em va fer somriure... Gràcies, gràcies per haverme parlat... ara no podré deixar de pensar en tu, cap segon... no puc parar de pensar i recordarte... ets tan dificil d'oblidar... ho vaig intentar a les dolentes i a les bones, pero me donat conte de que mai havia estat tan enamorada d'algú... t'estimo. Sé que el destí ens ajuntarà un altre cop, tard o dora tornarem a ser aquells dos enamorats... volan a la mateixa direcció. Ho sé...


BON ANY 2011